Dlaczego mężczyźni tak rzadko pytają o drogę? Podajemy odpowiedź na to odwieczne pytanie. Pytają rzadko, bo zabrania im tego kultura, w której się wychowali. Ale także patriarchalne wzorce, które unoszą się w społeczeństwie niczym przykry zapach w pomieszczeniu. Co robić w takim razie? Jak umożliwić mężczyznom zapytanie o drogę? 

Działanie, stanowczość i sprawczość – te hasła przychodzą nam do głowy, gdy opisujemy męskość. Wśród najbardziej charakterystycznych elementów “męskiego świata” wymienia się: chęć zdobywania (wyników, sukcesów, statusu) oraz towarzyszące jej odcięcie od emocji (które mogłyby tę żądzę osłabić lub przeszkodzić w osiągnięciu sukcesu). Te dwa elementy przenikają się z trzecim czynnikiem, który powoduje, że męski świat staje się jeszcze bardziej hermetyczny i ciężki do udźwignięcia – samotność w przeżywaniu. To proces socjalizacji i wychowania są odpowiedzią na pytanie: dlaczego mężczyźni tak rzadko proszą o pomoc.

Żebyśmy się dobrze zrozumiały(-eli) – nie będziemy tu objaśniać całego męskiego świata, ani w nim przemeblowywać (chociaż remont pewnych zasad byłby pomocny). Nie będziemy też mówić mężczyznom jak mają żyć (bo to muszą odkryć sami).

Będziemy mówić za to o męskiej energii, o tym, co patriarchat odbiera mężczyznom i jak do cholery zacząć pytać o tą drogę, skoro się człowiek zgubił. Chcemy rozpocząć rozmowę o przywróceniu mężczyznom prawa do czucia, życia na własnych warunkach i czerpania życiowej energii z takich źródeł z jakich zechcą. O prawo do uzyskiwania wsparcia, proszenia o pomoc, przyznanie się do czucia – bez lęku o utratę pozycji, poczucia własnej sprawczości i wartości.