Jeżeli za dzieciaka byliśmy karani za porażki i błędy (“jak to dwója z matematyki?! Za karę nie idziesz na urodziny do Kasi!”), to mało prawdopodobne, że umiemy radzić sobie z nimi w dorosłym życiu. A przecież porażka jest wpisana w nasze życie i dotyczy każdego. Nie ma działań złożonych tylko z sukcesów.

Słowa “sukces” i “porażka” w powszechnym zrozumieniu straciły swoje pierwotne znaczenie. Zamiast opisywać stan rzeczy, czyli określać różnicę pomiędzy stanem obecnym a oczekiwanym – zaczęły opisywać ludzką wartość. W społeczeństwie, które chce “szybciej, wyżej i dalej” porażka to powód do wstydu. Wzbudza negatywne emocje i powstrzymuje nas przed podejmowaniem nowych wyzwań. Powstrzymuje przed rozwojem, nauką i poszerzaniem swoich możliwości. Działa jak hamulec ręczny, który zaciągamy ze strachu przed wypadkiem. 

Dzisiaj poćwiczymy upadanie, wstawanie oraz opakowywanie się w izolacyjną warstwę wyrozumiałości do samego(-ej) siebie.

Warto wrócić do podstawowego sensu tych słów i powtarzać do znudzenia, że porażka jest nieusuwalną częścią powodzenia. Nie będziemy opowiadać o robieniu lemoniady z cytryn, które dał  nam los, a o tym, że porażki zdarzają się każdemu i nie warto napinać z ich powodu wiadomej części ciała (tej, gdzie plecy kończą swoją szlachetną nazwę). Opowiadamy jak się z nią ułożyć i przestać udawać, że ciebie nie spotka. 

Zapraszamy do rozmowy o akceptacji porażek, o tym dlaczego w każdej pracy musi być sens, oraz klątwach porównywania się z innymi.